Reżyser, tłumacz, autor scenariuszy teatrów tańca, producent teatralny, dyrektor Sceny Współczesnej i fundacji o tej samej nazwie.
Absolwent wydziałów: Wiedzy o Teatrze (1979) i Reżyserii Akademii Teatralnej (1983) w Warszawie. Jest twórcą ok. 30 spektakli we własnej reżyserii (m.in. „Opera za trzy grosze” Brechta i „Poskromienie złośnicy” Szekspira). Jest również autorem inscenizacji własnych adaptacji („Wielki Testament Villona”, „Pamiętnik z okresu dojrzewania” Gombrowicza). Jego przedstawienia wystawiano w teatrach w całej Polsce, a dwie realizacje także w Niemczech („Seans” Ireneusza Iredyńskiego i „Moskwa Pietuszki” Venedikta Jerofiejewa).
Przetłumaczył około dwadzieścia dramatów, z których około połowa została zrealizowana w teatrach w całej Polsce. Najczęściej wystawiano „Dzieła Wszystkie Szekspira” (7 wystawień) „ Morderstwo w hotelu” (4 wystawienia), „ Aż do bólu” (3 wystawienia), oprócz tego dwie realizacje w Teatrze Telewizji: „Okruchy czułości” Neila Simona i „Klucz” Heleny Razumowskiej. Tłumaczenie sztuki Martina McDonagha, „The Pillowman, („Pan Poduszka”) zostało opublikowane w miesięczniku „Dialog w 2010 roku.
Jest także autorem scenariuszy dla teatrów tańca. Pierwszą realizacja z 1987 roku był scenariusz baletu „Nienasycenie” według Witkacego dla Opery Narodowej w Warszawie. Na deskach tej sceny zrealizowano jeszcze „Tylko raz w życiu” - opowieść o życiu Isadory Duncan i Siergieja Jesienina. Od czasu powstania Teatru Tańca Zawirowania w 2004 roku, większość premier opiera się na jego scenariuszach, m.in. „Przytul mnie”, „Jeśli kochasz zabij”, „W stronę światła” „Nic tylko błękit” „Innocent when you dream” do muzyki Toma Waitsa i ostatnio „Zbliżenia”.
W latach 1983 – 1990 pracował jako reżyser w warszawskich i krakowskich teatrach. Sprawował funkcję kierownika literackiego w Teatrze w Koszalinie, następnie kierował teatrem offowym w Niemczech, został także dyrektorem Sceny Współczesnej w Teatrze Stara Prochownia. Wykonywał pracę reżyserską, literacką i menedżerską w Polsce i w Niemczech.
Jest organizatorem wystaw i spotkań edukacyjnych poświęconych tradycji. Od 2004 roku w Dzielnicy Warszawa Włochy pod jego kierownictwem odbywa się cykl spotkań pt.: „Tradycja na wyciagnięcie ręki” będącymi prezentacją pamiątek i pozostałości tradycji tej dzielnicy. Z jego inicjatywy w Starej Prochowni powstała Galeria Starej Fotografii, która kilkakrotnie organizowała wystawy starych fotografii i pocztówek. Obecnie działalność kontynuowana jest w siedzibie Fundacji na Wspólnej 61 (Tradycja Śródmieścia na starych pocztówkach, Wspólna Sztuka). Fundacja wspiera zainteresowanie teatrem tańca w Polsce i w Europie, stara się ułatwiać międzynarodowe kontakty.
Prowadzi warsztaty, konferencje i seminaria, wchodzi w realizacje produkcji na poziomie międzynarodowym, zajmuje się łączeniem artystów ze wschodu i zachodu Europy.
Pod jego kierownictwem odbyła się III edycja Dni Dramatu Współczesnego, promujące dramat współczesny, trzy spotkania z małymi formami teatralnymi ze Wschodu, (w 2006 roku z Białorusi, w 2007 z Ukrainy i w 2008 r. z Moskwy) oraz 8 edycji, coraz prężniej rozwijającego się Festiwalu Teatrów Tańca Europy Zawirowania (w 2012 roku 20 zespołów z 15 krajów, w tym z Azji i Afryki wystawiło 20 przedstawień). Jako działacz społeczny jest także zaangażowany w działania na rzecz Forum Dialogu Społecznego. Był przewodniczącym komisji do spraw teatru i członkiem prezydium tej komisji. Obecnie sprawuje funkcję przewodniczącego komisji do spraw tańca przy Biurze Kultury Miasta Stołecznego Warszawy.
Na szczególną uwagę zasługują działania Włodzimerza Kaczkowskiego dla Teatru Tańca Zawirowania. Zespół powstał w 2004 roku, i w ciągu kilku lat, stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych zespołów teatrów tańca w Polsce. Co roku ,,Zawirowania" wystawiają jedną, albo dwie premiery (m.in. Przytul mnie, Jeśli kochasz – zabij , W stronę światła, Po godzinach, Chopin ambiente, Fuera de campo, Zbliżenia). Zespół występuje na scenach całej Polski, m.in. w Poznaniu, Lublinie, Krakowie, Wrocławiu. Otrzymuje zaproszenia na międzynarodowe festiwale, w różnych częściach świata: w Madrycie, Pradze, Budapeszcie, Tokio, Seulu, Wielkim Nowogrodzie, Mińsku, Odessie czy Bielefeldzie. Od 2007 roku wchodzi w produkcje międzynarodowe, pierwszą z nich była: „Chopin ambiente” polsko -hiszpańska koprodukcja z zespołem Larumba Danza z Madrytu, kolejną Fuera de campo, w choreografii Daniela Abreu, w planach „ A Navigation Song” we współpracy z Iradem Mazliah z Izraela.